1- این روزها با شهری و ماشینی شدن زندگی، عمر مفید آدم در محل کار می گذرد و مدت زمانی که در خانه هستیم (به غیر از زمان خواب) به مراتب کمتر از زمانی است که در محل کار می گذرانیم. به ویژه در کشور ما که یک شغل هم برای گذراندن زندگی کافی نیست و آدم یا باید تا دیر وقت اضافه کاری کند یا به شغل دوم و سوم بپردازد.
مثلا در شهری مانند تهران برای اینکه ساعت 8 صبح به محل کار برسید در بهترین حالت باید یک ساعت زودتر راه بیفتید. یعنی از ساعت 7 از خانه خارج بشوید. اگر کار شما 8 ساعت و اضافه کاری شما حداقل روزی 2 ساعت باشد، ساعت 6 بعد ازظهر کار شما تمام می شود و ساعت 7 بعد از ظهر به خانه می رسید! یک ساعت استراحت، می شود ساعت 8 تا نیمه شب 4 ساعت می ماند. در این 4 ساعت می توانید برای خرید منزل بیرون بروید، بچه تان را آموزش و پرورش دهید، با همسرتان گپ بزنید، شام بخورید، کتاب بخوانید، فیلم ببینید و ....
خلاصه وقت چندانی ندارید. عموماً در چنین شرایطی خانمها ابراز نارضایتی می کنند و احساس می کنند که شوهرشان به آنها توجهی ندارد!
2- تا جالا دقت کرده اید که شما با هم صنفیهای خود که برخورد می کنید خیلی بیشتر حرف برای گفتن دارید تا با افرادی که با آنها هیچ وجه مشترک کاری ندارید؟!
یکی از مشکلاتی که در برخی از زندگیها وجود دارد این است که زن و شوهر با هم حرفی برای گفتن ندارند! چراکه وجه مشترک چندانی با هم ندارند. مثلاً اگر مرد لیسانس ریاضی باشد و زن لیسانس حقوق و هیچ کدام به رشته دیگری علاقه ای نداشته باشند، وقتی کنار هم قرار می گیرند واقعا نمی دانند با هم در مورد چه چیزی صحبت کنند.
به دلایل برشمرده در بالا و دلایلی از این قبیل توصیه می کنم تا جای امکان همسر خودتان را در محل کار یا تحصیلتان انتخاب کنید! این موضوع محاسن زیادی دارد. به غیر از دلایل بالا، شما این شانس را دارید که رفتار بیرونی و نحوه معاشرت اجتماعی همسر خود را پیش از ازدواج ببینید.
همچنین، اگر همسرتان با شما هم رشته باشد، امکان رشد در آن رشته برای شما بیشتر است.
اگر همسرتان با شما همکار باشد، شما ممکن است در طول روز کاری بتوانید در کنار همسرتان باشید. به علاوه شما از مشکلات کاری همسر خود بیشتر آگاه خواهید بود.